'Goed eten is soms erg moeilijk, als je kanker hebt'
Granaatappelpitjes smaakten als kippenlevers, munt leek op gras. Chemo ondermijnde de smaakpapillen van pr-koningin Odette Schoonenberg (48). Omdat voeding van levensbelang is als je kanker hebt, schreef ze een kookboek.Eind 2014 had Odette Schoonenberg last van ‘vrouwendingen’. Dacht ze. Maar de verschijnselen die ze aanvankelijk afdeed als vervroegde overgang - opvliegers, vermoeidheid - bleken bij nadere bestudering symptomen van kanker. Van drie verschillende soorten om precies te zijn: eierstok-, long- en baarmoederhalskanker kreeg zij te horen.
Vanaf dat moment stond de wereld van Schoonenberg – eigenaar van lifestylebureau So PR - compleet op zijn kop. Van een 60-urige werkweek vol rode lopers, beautybijeenkomsten en klussen voor klanten als Tommy Hilfiger, naar een bestaan vol zware behandelingen. Ze onderging 29 chemokuren, 26 bestralingen en drie operaties. Behalve de fysieke en mentale aanslag die daarvan het gevolg waren, had ze in die periode moeite met eten.
Voor haar als fanatieke hobbyfoodie een bijkomende nachtmerrie. Daarom verzamelde ze ervaringen en recepten en bracht deze week, ze is anderhalf jaar schoon, haar receptenboek A Spoonful of Love uit. Daarin gerechten als gemberdip, rodekool tosti, soepen, cheesecake cups en ook hele Aziatische en Noord-Afrikaanse maaltijden. Voor iedereen maakbaar, met eenvoudig verkrijgbare ingrediënten.
Hoe kwam je op het idee voor je kookboek?,,Door alle non-stop behandelingen en onzekerheid voelde ik me ellendig en had ik pijn maar door mijn wilskracht bleef ik denken: als ik maar gezond eet. Want leven met kanker is topsport. En voeding is brandstof, je lichaam kan niet zonder voldoende vitaminen en mineralen en andere bouwelementen. Alleen: dat is door chemo en de hele rollercoaster die kanker heet makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker voor mensen met keel-, maag- of slokdarmkanker.‘’
Komt dat door de misselijkheid?,,Mijn ervaring: ik hoefde mij niet misselijk te voelen. Ik kon mijn arts vragen om medicijnen daartegen. Werkt het ene niet, dan moet je om een ander vragen, is mijn advies aan anderen.’’
Wat maakt eten dan zo moeilijk tijdens zo’n behandeltraject?,Sommige kuren tastten mijn papillen aan. Zo smaakten granaatappelpitjes naar kippenlevertjes, munt leek op gras en als ik pannenkoeken at proefde ik droog karton. En ik vond gember te scherp en Cola te zoet. Dat is een mogelijk effect van de medicatie: veel mensen proeven alle afzonderlijke ingrediënten van een gerecht. Dus van die kant-en-klare tomatensoep gruwel je ineens vanwege die synthetische zoetstof erin. Andersom vond ik alles wat citrusachtig zuur was geweldig. Sinaasappelsap, citroenlimonade. Ik kreeg een geweldige band met gekookte worteltjes en aardappelen. En ik wilde altijd een vettig croissantje eten voor een chemo. Een logische obsessie eigenlijk: na zo’n behandeling voel je je katerig. Maar ik ken ook mensen die op chips en wijn de chemo doorstonden. Ik noteerde wat ik wel en niet lustte en begon meer en meer te beseffen dat je ook moet proberen met je ogen te eten.’’
Hoe eet je met je ogen?,,Door ervoor te zorgen dat een gerecht er appetijtelijk uitziet. Daardoor leer je je fantasie te gebruiken en lukt het misschien een paar happen extra weg te krijgen. Kortom: aandacht besteden aan de presentatie.’’
Heb je daar wel de kracht voor als je je ellendig voelt?,,In bepaalde stadia van de behandeling natuurlijk niet. Dan ben je compleet afhankelijk van je partner, familie en vrienden. Maar zodra je weer wat meer kan lukt dat wel. Sterker: dankzij eten kon ik een stukje autonomie claimen. Als je kanker hebt, kun je niet veel zelf bepalen. Maar wel wat je eet. Ik kon er soms zelfs genietmomenten van maken, noemde dat kankervrije dagen. En die had ik ook echt nodig. Kanker was een hele pittige dobber, maar als dubbele straf kreeg ik te maken met mensen die heel raar deden. Sommigen doken weg alsof ik ebola of een andere besmettelijke ziekte had. Anderen begonnen te preken: misschien dat onverwerkte emoties met mijn situatie te maken hadden of ik moest proberen kurkuma te snuiven. Heel gek hoe hier nog steeds gereageerd wordt op kanker terwijl er in dit land zoveel mensen zijn die ermee te maken krijgen. Zeg dan gewoon: ik weet even niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik hoop dat mensen door mijn boek wat beter gaan eten, maar ook dat ik gesprekken erover enigszins normaliseer. Dat ik kanker bij wijze van spreken aan de keukentafel krijg. En eten is daarvoor een belangrijk medium.’’
Hoe gaat het nu met je?,,Het gaat goed. Sinds februari 2016 ben ik schoon verklaard. Maar ik heb nog steeds dagen waarop ik moe ben, een soort mentale vermoeidheid. Soms voel ik dat mijn hoofd het niet kan bolwerken, teveel impressies of omgevingsgeluiden en dan trek ik me even terug. Maar hallo, ik ben er nog en dat is al heel wat.’’

Bron:AD