Prinses Margriet is 'skating granny' voor het goede doel

Met drie vriendinnen zoefde prinses Margriet vandaag over de ijsbaan    van Flevonice, om geld op te halen voor het goede doel van haar zoon prins Bernhard. ,,We zijn vier 'skating granny's,'' grinnikte de zus van prinses Beatrix, die de schaatsen onderbond voor de Hollandse 100.

Met die tocht (10 kilometer schaatsen, 90 kilometer fietsen) en een aantal bijnummers werd vandaag ruim 370.000 euro opgehaald voor onderzoek naar lymfeklierkanker, de ziekte waar haar tweede zoon aan leed. Aan de vooravond van de Hollandse 100 vertelt de prins, die het fonds Lymph&Co opzette, openhartig over zijn ziekteperiode.

Prinses Margriet zag haar hele familie op en om het ijs in Biddinghuizen en deed met vriendinnen zelf mee aan de familie-estafette van 10 kilometer. ,,Dat gaat me zeker lukken, want daar heb ik een beetje voor geoefend.''

Naast de Apeldoornse tak van de koninklijke familie waren er nog meer bekendheden die deelnamen aan de Hollandse 100, zoals zanger Simon Keizer en oud-voetballer Patrick Kluivert.  Zaterdag zag de huidige technisch directeur van Paris Saint Germain nog winnen in Parijs, een paar uur later bond hij zijn schaatsen onder op een kunstijsbaan in Flevoland. Kluiverts vrouw Rosanna overleefde de ziekte ook. ,,Alleen maar goed om beter onderzoek naar deze ziekte te krijgen,'' zegt Kluivert.





Bron:AD

Sandra Reemer vecht tegen borstkanker

Presentatrice en zangeres Sandra Reemer (66) heeft borstkanker. Ze is inmiddels bestraald en krijgt momenteel chemotherapie.

,,Je komt in een rollercoaster van emoties terecht, variërend van ontkenning tot woede en verdriet. Ik heb altijd heel gezond geleefd dan denk je onwillekeurig dat zoiets jou niet overkomt', vertelt Sandra in de Telegraaf.

Ze liep al maanden rond met een knobbeltje in haar borst, ook in Indonesië tijdens de opnames van het tv-programma Gouden Jaren van Omroep MAX waarin ze recent te zien was. ,,Ik had een knobbeltje, al een paar maanden. Waarmee ik, zoals waarschijnlijk zoveel vrouwen, maar bleef rondlopen. Je denkt of hoopt dat het niets is, dat het weggaat.''

Haar huisarts drong aan dat Sandra naar een specialist zou gaan. ,,Maar ik had natuurlijk altijd een excuus. Nee, ik moet eerst nog even dit; nee, ik moet nog even naar Indonesië... Maar toen ik terugkwam, belde de huisarts me op en drong aan: 'Sandra, je moet er nu echt werk van gaan maken.' Dat heb ik gedaan en toen kreeg ik de diagnose: borstkanker.''

De diagnose borstkanker kwam bij Reemer 'als een mokerslag aan'. Nu richt ze zich volop op haar herstel en de behandeling. ,,Ik ben al bestraald en zit midden in een traject van chemotherapie. Ik voel me gelukkig erg goed, alleen af en toe een klein beetje moe. Ik hoop dat dat zo blijft, maar dat weet je niet.''

Bron:AD

Stijgend aantal huidkankerpatiënten

cijfersHuidkanker is nog altijd de meest voorkomende kankersoort in Nederland. Dat blijkt uit cijfers van het Integraal Kankercentrum Nederland, die vandaag naar buiten komen.

In 2016 kregen 15.836 mensen huidkanker, bijna 1100 meer dan het jaar daarvoor. Jaarlijks overlijden ruim 900 mensen aan de ziekte. Binnen deze groep huidkankerpatiënten steeg ook het aantal mensen met een melanoom, de meest agressieve vorm van huidkanker, van 5887 in 2015 naar 6787 in 2016. Het gros is boven de vijftig jaar, maar dermatologen in het land zien in hun spreekkamers steeds meer veertigers en soms zelfs twintigers met huidkanker.

Volgens dermatoloog Jorrit Terra aan het Universitair Medische Centrum Groningen eist het onbeschermd bakken in de zon zijn tol. ,,Alle campagnes ten spijt: we smeren pas zonnebrand in juli bij dertig graden, maar op een zonnige dag in april zit iedereen op het terras te verbranden."

Juist op die momenten, wanneer we nog een bleek huidje hebben, loopt de huid schade op, die zich nog jaren later kan omzetten in huidkanker. ,,Onbegrijpelijk en zorgwekkend. We hebben in ons land zo weinig zonuren, maar zijn toch kampioen in het krijgen van nieuwe huidkankers."

Basaalcelcarcinoom
Officieel kregen niet 15.836 maar zelfs 56 duizend Nederlanders huidkanker in 2016. Het gros kreeg de meest onschuldige variant, basaalcelcarcinoom. Omdat hier vrijwel niemand aan overlijdt en de huidkanker goed te behandelen is, tellen deze niet mee in de cijfers. In totaal kregen 108.400 Nederlanders vorig jaar de diagnose kanker, 2500 patiënten meer dan in 2015. Na huidkanker komen darmkanker (15.427) en borstkanker (14.511) het meeste voor.

Bij de mannen staat prostaatkanker nog altijd op nummer één, bij vrouwen is dat borstkanker.



Bron:AD

Minder pijn bij andere chemo

Het is één van de naarste bijwerkingen van chemotherapie: handen en voeten vol blaren en kloven. Promovendus Robert Jan Kwakman aan het AMC in Amsterdam ontdekte dat een ander chemo-middel tot aanzienlijk minder klachten leidt. Vandaag spreekt hij op het European Cancer Congress in Amsterdam hierover.



Waar hebben de patiënten precies last van?
,,Zij kampen met roodheid, zwelling en vervelling van de handpalmen en voetzolen. In ernstige gevallen ontstaan er bloedingen, blaren en kloven. Heel pijnlijk. Handelingen als aankleden en wassen kunnen erg moeilijk worden. Er zijn zelfs patiënten die in een rolstoel naar de polikliniek komen, omdat lopen niet meer gaat. Deze bijwerking wordt het hand-voetsyndroom genoemd. Naar schatting hebben jaarlijks duizenden patiënten er last van." 

Niks helpt?
,,Nee, helaas niet. Deze patiënten krijgen vaak een verzachtende zalf mee, maar een goede behandeling is er niet. Regelmatig moet de chemotherapie onderbroken worden om de huid te laten herstellen en wordt vervolgens de dosis verlaagd." 

Maar u heeft de oplossing?
,,We hebben ontdekt dat een ander chemotablet, genaamd S-1, evenzo effectief is tegen de kanker maar minder vaak het hand-voetsyndroom geeft. We hebben onderzoek gedaan onder 161 patiënten met uitgezaaide darmkanker. De ene helft kreeg de standaard medicatie: capecitabine, een veelgebruikt chemotablet bij darm-, maag-, slokdarm- en borstkanker. De andere helft kreeg het nieuwe middel. Wat bleek: bij de eerste groep kreeg driekwart het hand-voetsyndroom, bij de tweede 45 procent."

45 procent is nog steeds veel...
,,Klopt, maar juist de ernstige vormen van het hand-voetsyndroom, zoals de blaren, werden veel minder vaak gezien." 

Goed nieuws, lijkt me. Wordt dit nu een standaard chemotherapie?
,,Niet gelijk. In Nederland hebben artsen veel ervaring met de standaard medicatie. Binnen de beroepsgroep is besloten dat artsen S-1 voorlopig voorschrijven wanneer een patiënt het hand-voetsyndroom ontwikkelt. Op deze manier kan de behandeling worden voortgezet maar met minder nare bijwerkingen."



Bron:AD

27-jarige Enternaar verslaat drie keer kanker

Diagnose: kanker. En niet één keer, maar drie keer het k-woord. Jos Kuipers kijkt de dood in de ogen, maar de held van zijn verhaal komt op tijd.

Helderblauwe kijkers, vriendelijk en zonder wrok; bijna engelachtig. Jos Kuipers is een vrolijke vent van 27. Een überpositivo, getekend voor het leven. ,,Op mijn 15de kreeg ik botkanker", begint de Enternaar voorzichtig aan de keukentafel. Na tien jaar werd Jos genezen verklaard, maar twee weken later voelde het toch niet goed. Weer dat k-woord. Teelbalkanker dit keer. Jos is een open boek, praat in details en zonder gene. ,,Er volgde direct een operatie en bestraling. Vier maanden later kreeg ik nog een keer op mijn sodemieter. Een beenmergpunctie wees eind 2015 uit dat ik acute leukemie had."
Een jaar geleden

Jos pakt zijn telefoon uit zijn broekzak. ,,Dit wil ik je even laten zien." Het is een herinnering van Facebook, een kort filmpje van precies een jaar geleden. Een kale knul in een blauwe outfit gaat helemaal uit zijn plaat op keiharde muziek. Dansend als een gabber naast zijn ziekenhuisbed, de apparatuur en snoeren hangen aan zijn uitgemergelde lijf. ,,Ik maak er altijd en overal het beste van, want morgen is je nooit beloofd. Het leven hoort een feestje te zijn."

Jos hangt zelf de slingers op. Gelooft dat veel dingen in het leven met een reden gebeuren. Ook in zijn leven, dat zoveel donkere momenten telt. Drie dagen voor de eerste chemokuur komt Lieselotte Wolfs (25) op zijn pad. Een oude bekende van vroeger, maar dit keer is het liefde op het eerste gezicht. ,,Ik had weer iets om voor te vechten."
Overlevingskans

Opgeven is geen optie. Artsen vertellen Jos dat hij dan nog maar twee maanden heeft. De twintiger wil leven en kiest voor het zwaarste wapen in de strijd: een stamceltransplantatie. ,,De overlevingskans was 5 procent. In mijn geval nog minder, omdat ik al vaker kanker had gehad." Gek genoeg was Jos met een overlevingskans van 1 procent al blij geweest. ,,Ik zei tegen de arts: 'U weet ook niet of u vandaag heel thuis komt'. En zo simpel is het."

Broertje

Jos zit hier aan tafel dankzij zijn broertje Patrick (26) uit Australië. Een bijzonder gelijkende donor, de held van zijn verhaal. ,,Ik besta nu uit de cellen van mijn broertje en het werkt." Eens in de zes weken is er weer zo'n vervelende beenmergpunctie. ,,Zenuwachtig ben ik niet meer, want ik kan er toch niets aan veranderen. Bang voor de dood ben ik niet. Ik ben net als onkruid: niet kapot te krijgen."

Het gaat goed met Jos, maar hij is nog lang niet de oude. ,,Geestelijk heb ik het wel op een rijtje", zegt hij, wijzend naar zijn hoofd, waar eindelijk weer wat haar op zit. ,,Lichamelijk heb ik een klap gehad. Na die stamceltransplantatie ben ik opnieuw geboren. Ik krijg na een jaar eindelijk weer vaste voeding, leer opnieuw proeven, ruiken en krijg de waterpokken. Ik ben net een pasgeboren kindje." En daar is z'n moeder maar wat blij mee. Jos is ons cadeautje, zegt Sandra Evers. ,,Hij heeft de strijd zelf moeten leveren, wij konden hem alleen maar bijstaan. Jos vond het voor ons zelfs erger dan voor zichzelf."

Vechtersbaas

Een vechtersbaas was hij op zijn 15de al. ,,Niet kunnen lopen en toch een sportopleiding volgen: Jos deed het gewoon, hij wilde overal een succes van maken." Maar het was echt niet altijd een feestje. De impact op het hele gezin is groot. De drie k-woorden zijn de reden dat broer Patrick al zeven jaar heel de wereld over reist. Ook hij geniet nu intens van het leven, weet dat morgen hem nooit is beloofd.>

Het was zijn schoonmoeder Wilma Stegeman die een brief schreef naar de redactie van het RTL-programma All you need is love. Direct na de stamceltransplantatie stapte Patrick op het vliegtuig, niet wetende of hij zijn broer ooit levend terug zou zien.
Australië

Robert ten Brink nam Jos en Lieselotte in november mee naar Australië voor de ultieme verrassing. ,,De zon straalde door het kleine vliegtuigraampje en Lies en ik realiseerden ons ineens dat we eindelijk naar Australië konden om Patrick te bedanken. Ik heb haar op dat mooie moment in het vliegtuig ten huwelijk gevraagd en ze zei ja!"

Wanneer Jos gaat trouwen? Dat weet hij nog niet precies, want hij leeft van dag tot dag. ,,Ik heb vroeger zoveel plannen gemaakt die ik niet waar heb kunnen maken. Die teleurstelling wil ik niet meer." Hij leeft liever in het hier en in het nu. Dat geeft veel meer rust. ,,Want zeg eens eerlijk: heb jij nu niet het gevoel dat je wordt geleefd?"
​Zin in het leven

Jos niet meer. Hij is de regisseur van zijn eigen verhaal. Overdag werkt hij in de bloemenzaak van zijn moeder, in de avonduren verbouwt hij samen met zijn verloofde hun nieuwe huis in Enter. Jos heeft zin in het leven. Heeft een bijzonder oog voor de kleine dingen, waardeert zelfs een hevige regenbui. Geniet met zijn Lies van elke dag die hem wordt gegeven. ,,Ik heb de loterij gewonnen."


Ik heb de loterij gewonnen      ---    Jos Kuiper




Bron:AD

Koortslipvirus als middel tegen huidkanker

Het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis in Amsterdam gaat het virus dat een koortslip kan veroorzaken inzetten tegen een vorm van huidkanker.

,Het virus is zo aangepast dat het deze aandoening niet meer kan veroorzaken. Maar het is wel in staat om kankercellen te doden'', legt een woordvoerder uit. ,, Als het lokaal in een melanoom wordt gespoten, gaat het virus zich in de kankercellen vermenigvuldigen. Zodra de cel tjokvol virussen zit, spat hij uiteen en verspreiden de virussen zich naar de omliggende cellen. In gezonde cellen kan het virus zich echter niet vermenigvuldigen. Het valt dus, heel selectief, alleen de kanker aan. ''

Chirurg Alexander van Akkooi is, met zijn collega's van het Antoni van Leeuwenhoek, de eerste die vanaf begin januari het nieuwe middel in Nederland zal toepassen. Het is voor patiënten met beperkte uitzaaiing van het melanoom in de huid, onderhuids of in de lymfklieren, maar zonder uitzaaiingen in organen. Het middel zal bij ongeveer de helft van de patiënten aanslaan en gemiddeld een half jaar werken, zegt Van Akkooi.



Bron:AD

Jan Keizer behandeld aan prostaatkanker

Bij Jan Keizer is een zeer agressieve en kwaadaardige vorm van prostaatkanker geconstateerd. De zanger kwam er bij toeval achter toen hij iets aan zijn gewicht wilde doen.

"Kijk als je naast Anny Schilder staat, dat is zo'n beetje de magerste zangeres van Nederland", zegt Jan tegenover Shownieuws. "Wie daar ook naast gaat staan, je komt hoe dan ook dik over. Mijn dochter zei: ga naar de diëtiste en probeer die buik eraf te krijgen."

Jan nam dat advies ter harte maar de diëtiste wilde dat hij eerst even langs de dokter ging om zijn bloedwaardes op te laten meten. "Toen werd ik ook meteen gecontroleerd op psa en die bleek verdubbeld te zijn. Dan is er wat aan de hand. Dat is meestal niet goed", aldus Jan. En dat bleek inderdaad. "De uitslag kwam als een behoorlijke donderslag voor me want overal waar geprikt was zat kanker in."

Ingreep

Een directe ingreep was vereist, waarna Jan onder het mes ging in het Duitse Gronau. Daar werd zijn hele prostaat verwijderd. Om er zeker van te zijn dat de kanker zich niet verder heeft verspreid is Jan gevraagd alsnog enige bestralingen te doen. "Omdat het zo'n hardnekkige kanker was", zegt de Volendamse zanger.

Jan is inmiddels weer thuis. Hij heeft voorlopig al zijn optredens gecanceld om te kunnen herstellen.

Anny

De kanker is in korte tijd al de tweede tegenvaller voor het duo Jan en Anny. Bij de zangeres werd in 2014 borstkanker geconstateerd. Zij is inmiddels weer kankervrij.



Bron:Telegraaf

Voorspeller ontdekt voor kinderkanker

AMSTERDAM - Onderzoekers van het Antoni van Leeuwenhoek hebben een eiwit ontdekt dat het verloop van de agressieve kinderkanker neuroblastoom kan voorspellen. Volgens het ziekenhuis gaat het om een belangrijke ontdekking, omdat er nog maar weinig bekend is over deze vorm van kanker.

Neuroblastoom is een van de meest voorkomende vormen van kanker bij zeer jonge kinderen. Toch is de ziekte relatief zeldzaam. In Nederland worden ongeveer 35 kinderen per jaar erdoor getroffen. Opvallend aan neuroblastoom is dat de tumor soms vanzelf weer verdwijnt, vooral bij de jongste patiëntjes (kinderen onder de twee). Maar bij wat oudere kinderen groeit de tumor vaak door en zeker als deze uitzaait, is hij erg lastig te behandelen.

In de hoop op nieuwe behandelingen wordt wereldwijd onderzoek gedaan naar het ontstaan van deze tumoren. De onderzoeksgroep van het Antoni van Leeuwenhoek ontdekte dat een bepaald eiwit 'GDE2' een belangrijke rol speelt in deze biologische puzzel. Patiëntjes met veel van deze eiwitten in hun tumor blijken veel gunstigere vooruitzichten te hebben dan kinderen met weinig van deze stoffen. De betreffende eiwitten zorgen er onder meer voor dat de kankercellen zich minder makkelijk door het lichaam kunnen verspreiden.

Volgens het Antoni van Leeuwenhoek is de ontdekking een belangrijke stap in de toekomstige ontwikkeling van nieuwe medicijnen.

Het onderzoek werd uitgevoerd in samenwerking met het AMC. De uitkomsten werden donderdag gepubliceerd in het gerenommeerde vakblad Cancer Cell.



Bron:Telegraaf

Joop Braakhekke: Als ik geen geld had, ging ik dood

InterviewTopkok Joop Braakhekke (75), bij wie onlangs voor de tweede keer alvleesklierkanker werd gevonden, is ontzettend teleurgesteld in zijn zorgverzekeraar ONVZ. Die vergoedt niet de immuuntherapie die Joops leven kan redden. Zelf kan hij het wel betalen, maar hij vindt het onacceptabel dat lotgenoten in de kou staan. ,,Protocollen zijn belangrijker dan levens.''
Braakhekke werd afgelopen mei nog 'schoon' verklaard van alvleesklierkanker. Eerder deze maand bleek de slopende ziekte terug te zijn, nu met uitzaaiingen in zijn lever en longen. ,,Een enorme klap'', zei hij.

Chemotherapie, die Joops verzekeraar vergoedt, biedt bij alvleesklierkanker nauwelijks kans op genezing. Alleen immuuntherapie kan de kok nog redden, zegt hij. Maar daar betaalt zijn verzekeraar binnen de basisverzekering niet voor.

,,Als je geen geld hebt, ga je dood'', zegt een vermoeide, maar strijdbare Joop tegen deze site. ,,Waar is de ethiek? De immuuntherapie kost 40.000 euro, maar chemotherapie kost ook 6000 euro per keer. En dat kan wel.''

Niet nadenken
Volgens Joop denken verzekeraars en pharmaceuten simpelweg niet na. Er zijn talloze acties om geld op te halen voor goede doelen die onderzoek naar kanker financieren. ,,Maar de protocollen van de verzekeraars en pharmaceuten groeien niet mee met dat onderzoek. Elke nieuwe vorm van therapie moet officieel worden geregistreerd. Dat kost 150 miljoen euro. Dat geld is er soms gewoon niet.''

Joop wordt overspoeld met reacties sinds hij zijn woede deze week deelde op Facebook. ,,Als je gezond bent, heb je geen idee van het circuit achter de schermen bij de gezondheidszorg. Man, man, man. Ik lees veel reacties van mensen die onzeker zijn, die zoeken naar de waarheid.''

Vertrouwen
Braakhekke heeft zijn hoop gevestigd op zogenoemde dendritische celtherapie, een vorm van immunotherapie. Daarbij wordt bloed afgenomen en wordt cellen als het ware 'geleerd' om afweerstoffen te maken tegen kankercellen. De opgeleide cellen gaan dan terug in het lichaam om tegen de ziekte te vechten.

Joop zegt de behandeling niet in Nederland te mogen ondergaan, naar zijn idee omdat 'pharmaceuten er niks of weinig aan verdienen'. Via het Rotterdamse Erasmus MC kwam hij bij een Duitse kliniek terecht, die erin gespecialiseerd is. ,,Deze kliniek is verbonden aan het bekende kankerziekenhuis in Göttingen. Op 5 oktober ga ik.''

Joop vindt het moeilijk te beschrijven hoe het met hem gaat. ,,Met het lichaam, vooral de spijsvertering, gaat het gewoon niet goed. Maar ik heb er veel vertouwen in.''





Bron:AD

Chemotherapie wist vingerafdruk patiënt

Duizenden kankerpatiënten verliezen tijdelijk hun vingerafdruk na een chemo, ontdekten onderzoekers. Dat kan tot gedoe leiden bij de douane of het poortje van de sportschool.

Een opmerking van een stagiair bij de politie leidde tot deze ontdekking. Zij vond het gek dat haar zieke opa na zijn chemo de deur op zijn werk niet meer kon openen. Zijn vingerafdruk werd niet herkend. Wat volgde was een driejarig onderzoek van de politie Den Haag en het Erasmus MC, waarbij de vingerafdrukken van 150 kankerpatiënten voor, tijdens en na hun behandeling werden bestudeerd. De uitkomst is opmerkelijk. Bij één op de zeven verdwijnt het reliëf op de vingertoppen.

Identificatie
Veel patiënten hebben niet door dat hun vingerafdruk is verdwenen, vertelt internist-oncoloog Ron Mathijssen. ,,Dat kan tot problemen leiden met identificatie. We kennen een voorbeeld van een patiënt die een paspoort wilde aanvragen, maar de afdruk keer op keer opnieuw moest doen. Maar denk ook aan problemen bij de douane in de VS, het openen van de mobiel of de deur van de crèche."

Het gaat - voor zover bekend - alleen op voor patiënten die worden behandeld met Capecitabine, een van de meest gebruikte chemo-tabletten ter wereld. Dit middel wordt jaarlijks gebruikt onder 32 duizend Nederlanders met borst- of dikke darmkanker.

Misbruik
De gladde vingers zijn tijdelijk. Twee tot vier weken na afloop van de behandeling komt het reliëf ongewijzigd terug. ,,Dat was voor ons de meest spannende vraag, maar het is dus niet mogelijk om als gevolg van de behandeling een andere identiteit aan te nemen," zegt rechercheur Sebastiaan Veelenturf van de politie Den Haag. In die paar 'mistige' weken zou een patiënt misbruik van de situatie kunnen maken. In theorie, want zover Veelenturf weet is er geen praktijkvoorbeeld bekend.

De politie kent wel talloze voorbeelden van andere groepen die bewust de hoornlaag van hun vingers aantasten. Criminelen om een misdaad te verbloemen, vluchtelingen om de asielprocedure te beïnvloeden: worden ze in het ene land afgewezen, is er wellicht nog kans in een ander land. En daar is nu die derde groep bij van kankerpatiënten, waar de afdruk onbewust wordt gewist.

Veelenturf: ,,Vingerafdrukken worden steeds belangrijker in Nederland. Iedereen die wordt aangehouden, moet zijn vingerafdruk afgeven voor identiteitsvaststelling. Vroeger kon je nog wel eens je broertje een straf laten uitzitten, maar dat kan hierdoor niet meer."

Oplossing
Het Erasmus MC heeft voorlopig geen oplossing voor de gladde vingers. Het ziekenhuis adviseert om een brief van de oncoloog mee te nemen wanneer zij reisplannen hebben. De bijwerking staat los van de pijnlijke handen - soms onder de blaren - waar veel kankerpatiënten last van hebben na een chemo. Daar worden speciale handschoentjes voor aangeraden.




Bron:AD

Zuurstof remt groei van kankercellen

LEUVEN - Twee Belgische onderzoekers hebben een belangrijke ontdekking gedaan in de strijd tegen kanker. Het duo ontdekte dat extra zuurstoftoevoer naar kankercellen de groei van de tumoren afremt. De kans is groot dat een nieuw medicijn tegen de ziekte wordt ontwikkeld.

Zuurstoftekort speelt een belangrijke rol bij de groei van tumoren. Door de zuurstoftoevoer naar de kankercellen via het bloed te herstellen, kan de groei worden tegengegaan. Dat concluderen onderzoekers Diether Lambrechts en Bernard Thienpont van de Katholieke Universiteit van Leuven op basis van onderzoek op 3000 tumoren bij patiënten. Ook deed het tweetal proeven op muizen.

Volgens de onderzoekers zou de methode de bestaande behandelingen met chemotherapie compleet maken, zo meldt het Belgische nieuwsplatform VTM.




Bron:Telegraaf

'Artsen schrokken heel erg van hoe Fleur er aan toe was'

Duitse kankerkliniekFleur Walter uit Rotterdam begon half juni in de kliniek van Klaus Ross in het Duitse Bracht aan dezelfde tienweekse behandeling als de drie patiënten die afgelopen week onder verdachte omstandigheden overleden. Ook Fleur (31) moest haar behandeling afbreken - in de derde week ging ze zo snel achteruit dat verdere therapie niet meer mogelijk was. Op 22 juli overleed ze. Haar moeder Yvonne vertelt haar verhaal.

Mijn dochter had lymfeklierkanker, ze had een lymfoom in haar rechteroksel. In het Erasmus Medisch Centrum vertelden ze haar in mei dat ze niets meer konden doen, ze was uitbehandeld. Toen is ze op zoek gegaan naar alternatieven. Wat zou jij doen als je 31 was? Ze las alle boeken, wist precies wat er mogelijk was. Uiteindelijk is ze bij Klaus Ross uitgekomen. We hadden er alle vertrouwen in, net zoals we alle vertrouwen hadden in de reguliere behandelingen die ze in Rotterdam kreeg. Op 13 juni is de behandeling in Duitsland begonnen."

Kliniek
,,Het Klaus Ross Centrum is een statig herenhuis, met drie grote kamers. In elke kamer stonden vier relaxstoelen. De kamers zaten soms echt vol, dan waren er tien patiënten tegelijk onder behandeling. Sommige mensen hadden hun auto verkocht om de behandeling te kunnen betalen. Een ander had zijn huis verkocht en er een goedkopere woning voor teruggekocht. De afdeling oncologie in een ziekenhuis is een hel, maar hetzelfde geldt voor zo'n kliniek. De mensen daar zijn in de meeste gevallen uitbehandeld, zijn er vaak slecht aan toe. Geen vrolijke toestanden, al zorgde Klaus voor een gemoedelijke, positieve sfeer.''

Klaus Ross was altijd alleen, hij had geen hulp. Hij had alles keurig geordend. Iedere patiënt had een bakje, met daarin voor die dag op volgorde alle infuuszakken, injecties enzovoorts. Soms zat een patiënt wel zes, zeven uur lang aan allerlei infusen. Vitamine C, kurkuma, glucoseblokkers. Het kwam heel professioneel over."

Klaus Ross
,,Klaus Ross sprak alleen Duits en Engels, nauwelijks Nederlands. Hij werkte ontzettend hard en had de boel goed op orde. Wel merkte je soms dat hij een gebrek aan ervaring had, hij was zoekende. Wat Fleur had, had hij nooit onder behandeling gehad, daar was hij eerlijk in. Hij deed zich niet voor als wonderdokter, heeft ons ook nooit genezing beloofd."

Derde week
,,In de eerste week zag je Fleur opknappen van de behandelingen, maar in de derde week ging het mis. In het ziekenhuis van Nettetal, dat vlakbij ligt, hadden ze een picc line in haar rechterarm, een soort katheter waar de infusen op konden worden aangesloten. Maar in de derde week begon dat te ontsteken. Daarna ging Fleur hard achteruit. We zijn eerst naar het ziekenhuis in Venlo gegaan, maar daar konden ze niks doen. Uiteindelijk kwam Fleur op zondag 26 juni in de kliniek Daniel Den Hoed in Rotterdam terecht. Daar hebben ze die picc line verwijderd.''

,,Ze schrokken heel erg van hoe Fleur er aan toe was. De lymfoom bleek heel hard te zijn gaan groeien. Ze hebben haar in Rotterdam nog vier keer bestraald, maar uiteindelijk konden ze niks meer doen. Fleur is naar een hospice midden in de natuur gedaan. Daar heeft ze de laatste drie nachten buiten op het balkon geslapen. Op vrijdag 22 juli is ze overleden."

,,Het voelt heel dubbel. Dat infuus had nooit in de rechterarm aangebracht mogen worden, kun je zeggen, ik weet het niet. Maar dat is geen beslissing van dokter Ross geweest, maar van het ziekenhuis in Nettetal. En in hoeverre is de ontsteking de oorzaak geweest dat Fleur zo snel achteruit ging?''

,,Eén ding is zeker: dat het zo snel zou gaan, hadden we niet verwacht. Ook niet de artsen in Rotterdam, al hebben zij ons nooit een prognose durven geven. Ik denk dat de rouwkaart bij de kliniek op de deurmat is gevallen op de dag dat dokter Ross daar de deur op slot deed. Ik wilde hem door middel van die kaart laten weten wat er was gebeurd, maar ik heb niets meer van hem gehoord. Dat vind ik moeilijk."



Bron:AD

Terminale Hansje Bunschoten: Ik wil leuk doodgaan

interviewProgrammamaakster en oud-olympisch zwemster Hansje Bunschoten heeft terminale kanker. Zo lang ze nog heeft, wil ze zich omringen met eerlijke mensen. Het resultaat is het interviewprogramma Maskers af.

In de gang van de dijkwoning in Kedichem ligt een lading hoedjes. En een zo mogelijk nog grotere stapel sjaaltjes. Hansje Bunschoten (58, 'maar zeg maar 'je'') buigt voorover: ,,Kijk, ik ben hartstikke kaal. Daar trek ík me niets van aan, maar ik merk dat andere mensen er ongemakkelijk van worden. Dat gevoel wil ik ze besparen.'' En dus verhult ze de overgebleven broze haartjes met een hoedje of omgebonden sjaal. Haar coupe is het resultaat van talrijke behandelingen tegen de steeds verder oprukkende kanker. Haar buik zit vol en in haar hoofd zitten 25 tumoren. Uitzaaiingen van de borstkanker van tien jaar geleden.

Vorig jaar maart kwam de boodschap dat de artsen alleen tijd konden rekken. ,,Bij de eerste keer wist ik zeker dat ik beter werd. Ik moest 35 bestralingen ondergaan, nou ik ging er wel voor liggen, hoor. Nu ik weet dat het eindig is, heb ik dat geduld niet. Het ongedurige dat ik altijd al heb gehad, versterkt zich nu de tijd gaat dringen.''

Kunnen de mensen om je heen daarmee omgaan?
,,Als mijn man Joop niet snel genoeg reageert, dan uit ik mijn ongenoegen direct. Dat is niet zo leuk hoor, ik word er niet aardiger van. Maar ik wil geen tijd verspillen, dat is zonde. Ik ben klaar met de bullshit. Ik wil alleen nog mensen om me heen die oprecht zijn over hun angsten, de schoonheid, hun zwakheden. Sommigen willen me ontzien, maar dat wil ik niet. Ik heb besloten om afscheid te nemen van de mensen die niet meekunnen in mijn intense overlevingskracht. Bij een zeer dierbare persoon heb ik gezegd: je deelt het met me of je gaat maar weg.''

En die is weggegaan?
,,Ja. Stom hè? Je mag het moeilijk vinden om over de dood te praten, maar ik vind dat niet. Kom lekker bij me janken, niet dat krampachtige eromheen lullen. Ik ben open en direct, en dat is confronterend. In de opening van Maskers Af (vanaf morgenavond op NPO2, red.) stel ik mezelf voor: 'Goedenavond, ik ga dood. Als je me niet kent, snap ik dat je denkt: poeh'.''

Bunschoten zwom in de jaren 70 zwemrecords aan flarden en nam deel aan de Olympische Spelen in 1972. Daarna rolde ze de tv-wereld in. Presenteerde Sport op vrijdag, gaf zwemcommentaar bij Studio Sport en maakte een programma over de liefde. Waar mr. Frank Visser het gezicht was voor de camera's van De Rijdende Rechter, was zij dat áchter de schermen. Vorige week was ze nog bij opnames - ze kan het moeilijk loslaten.

Tv-producent Harry de Winter behoort tot haar vriendenkring. Hij houdt van haar no-nonsense. Hij vroeg haar wat ze nog wilde doen. Een beetje leuk doodgaan, antwoordde ze. Dat is haar 'opdracht'. Met mensen praten over het leven, lekker drankje erbij, haardvuur aan. ,,Harry zei: 'Weet je wat, dan ga jij een programma maken over het leven, de liefde en de dood. En dan spreek je mensen van wie jij vindt dat ze de schone schijn overboord moeten gooien'.''

Ze was het alweer vergeten, maar De Winter overtuigde KRO-NCRV in rap tempo en een paar weken later zaten Mart Smeets en Eva Jinek als gast in Hansjes achtertuin voor een intens gesprek. ,,Ik vraag of ze zich willen blootgeven, maar ik stel mezelf ook kwetsbaar op. Ik vertel hoe ik als 17-jarige op mijn fietsje de dodelijke morfine moest halen voor mijn moeder. Dat ik in dubio was: als ik hard fiets, is ze uit haar lijden verlost, maar als ik langzaam fiets, heb ik mijn moeder nog langer.''

Wat heb je gedaan?
,,Heel hard gefietst. Het is een mensonterend bestaan, doodgaan.''

Heb je door die ervaring voor jezelf bedacht: tot hier en niet verder?
,,Absoluut. Ik heb een goede huisarts, die mij precies snapt. Het is het meest logische om te kiezen voor het moment dat je half verlamd en incontinent in een rolstoel zit - daar heeft iedereen begrip voor. Ik wil het eerder. Mijn leven wordt volledig uitzichtloos en oninteressant als ik niet meer zulke gesprekken kan voeren zoals met Mart en Eva of met mijn dierbaren. De huisarts vertolkt het zo: ondragelijk lijden is voor mij als ik mijn flamboyante leven niet meer kan leiden.''

Maak je je zorgen om hoe jouw man Joop achterblijft?
,,Ik vind niet dat hij goed voor zichzelf zorgt. We zijn allebei te dik, maar hij is wel erg te dik. Dat kan ik niet zo goed hebben nu. Hij moet fit zijn als ik doodga. Tegelijkertijd zegt hij dat het leven voor hem niet interessant meer is als ik overlijd. Voor hem hoeft het dan niet meer.''

Dat lijkt me moeilijk.
,,Dat is de opperste uiting van hoeveel iemand van je houdt, maar voor mij is het ook akelig om te horen. O jongen... Op zo'n moment ga ik wel voor de lol zorgen. Nu kunnen we nog samen zijn.''

Hoe lang heb je nog?
,,Vorig jaar maart maakten de artsen een schatting. Anderhalf, twee jaar. Het is ondoenlijk om te zeggen hoe je op de medicijnen reageert. Chemopillen werkten niet, hormoonpillen wel. Voor hoe lang? Ik weet alleen dat het een aflopende zaak is. Terwijl: ik zou het zo graag weten. Een datum, het liefst met tijdstip.''

Waarom?
,,Dan weet ik wat me te wachten staat. Dan weet ik of ik mijn, toch wat bewerkelijke, dijkwoning moet verruilen voor een appartement. Toen ik vorig jaar zomer hoorde dat die hormoonpillen goed hun werk deden en daardoor die tumoren minder hard groeiden, was ik uiteraard heel gelukkig. Maar het was niet alleen maar himmelhoch jauchzend feest. Ik dacht ook: o, ik blijf dus langer leven. Ik heb een oude auto, moet ik dan een andere? En ik was aan de laatste restjes lippenstift toe, moet ik dan echt nog een nieuwe kopen?''

Ben je al bezig met afscheid nemen?
,,Ik heb nog niet de berusting die veel mensen die het einde zien naderen wél hebben. Ik denk wel na over een feest op de dag dat we met de huisarts hebben afgesproken dat het klaar is. Lief en leed delen. Samen janken, juichen en zingen. Dat iedereen speecht voor mij, wat ze op mijn begrafenis gaan zeggen. Dat wil ik vóóraf horen.''






Bron:AD

Kanker veranderde leven Joop Braakhekke ingrijpend

 Joop Braakhekke (75) werd vorig jaar getroffen door kanker. Maar nu is hij 'schoon' en voelt hij zich 'uitstekend.' Zo goed dat hij een kookkanaal op YouTube begint.
In 2014 onderging hij een openhartoperatie die in vijf bypasses resulteerde. Vorig jaar werd bij hem alvleesklierkanker geconstateerd en onlangs liep zijn moeder (105) een fikse longontsteking op. ,,Haar arts zei: ik geef haar morgen een slaapmiddel om het allemaal wat comfortabeler te maken. Ik dacht: nu is het gebeurd. Maar de antibioticakuur sloeg aan, het is een ijzersterke vrouw."

De afgelopen jaren, zegt Joop Braakhekke met bewonderenswaardig gevoel voor understatement, heeft hij het bepaald 'voor zijn kiezen gehad'. Op 8 augustus vorig jaar belandde hij 'doodziek' in het ziekenhuis en werd een tumor op zijn alvleesklier ontdekt.

,,Ik had koude koorts, 42 graden. Mijn urine was cola, mijn ontlasting stopverf. De tumor drukte mijn galbuis dicht. Er werd een stent geplaatst die steeds verstopt raakte. Ik had gewoon een knipkaart in het ziekenhuis. Op 24 september ging ik onder het mes - een van de zwaarste ingrepen die een mens kan ondergaan. Je ligt 6 uur op de operatietafel. Het was gelukkig operabel. Bij alvleesklierkanker sta je dan met 1-0 voor."

Braakhekke, voormalig tv-kok en restauranthouder, oogt als Hollands Welvaren. Het gezicht blakend bruin getint, de kleding smaakvol als altijd. In zijn appartement met uitzicht over het Vondelpark in Amsterdam vertelt hij hoe zijn vooralsnog overwonnen ziekte zijn leven ingrijpend veranderde.

,,Ik ben nu 'schoon' zoals dat heet. Voel me uitstekend, al ben ik gauw moe. Mentaal heb ik wel een opsodemieter gekregen. Kan slecht tegen spanning, terwijl ik als restaurateur en kok heel mijn leven stress heb gekend. Met mijn partner Wim probeer ik nu zoveel mogelijk voor het plezier te leven. Ik ben tenslotte 75, hè?''

,,Het leven zit nog steeds vol humor, maar mensen gunnen het niet de losse teugel. Er zijn er bij die het heerlijk vinden zich in hun verdriet te wentelen. Ik niet. Ik vermoed dat het de ondernemer in mij is om niet bij de pakken neer te zitten. Jezelf bij je kladden te pakken en verder te gaan.''

,,Dat valt soms niet mee. Het is zo strijdig aan het leven dat het op het laatst kennelijk allemaal zo moeilijk en moeizaam moet gaan. Waarom eindigt het bestaan zo dikwijls achter de sanseveria's in het bejaardentehuis? Bepaald niet een happy end, toch? Al zal menig godsdienstige dat met mij oneens zijn."

,,En ja, natuurlijk ben je steeds vaker met de dood bezig. Als je moeder 105 is, word je vanzelf geconfronteerd met de eindigheid van het leven. Maar ik vind het nog steeds onbegrijpelijk dat iemand er op een bepaald moment niet meer is. En het is voor mij net zo moeilijk te bevatten dat je als nabestaande gewoon doorleeft."

Uitverkorenen
Alvleesklierkanker, beseft hij, is een van de dodelijkste kankers. ,,Ik leef er niet dagelijks mee, maar soms vreet het aan je. Dan denk ik: Ik kan toch niet tot die kleine groep uitverkorenen behoren die het wél overleeft? Aan de andere kant: als ik de genen van mijn moeder heb..."

Toen hij hoorde dat het 'foute boel' was, nam hij zich één ding voor: ,,Je gaat meteen een traject vol medische protocollen in, maar ik leg mijn lot niet uitsluitend in handen van een ander. Al zijn ze drie keer professor."

Joop Braakhekke gebruikt nu dagelijks de Indiase specerij kurkuma en cannabisolie (,,Eén drupje op de tong voor het slapen"), die beide kankerremmende effecten zouden bezitten.  ,,En ik doe hyperthermie, een warmtebehandeling waarbij het lichaam plaatselijk wordt opgewarmd tot 43 graden. Dat vinden kankercellen niet leuk.''

,,Specialisten weten wat het is, maar de meesten doen of hun neus bloedt. Mijn arts in het VU ziekenhuis keek me glazig aan en zei: 'Daar doen wij hier niet aan.' Ik vermoed omdat het niet wordt vergoed. En als ik inmiddels één ding weet, is dat er aan ziek zijn heel veel wordt verdiend.''
     
,,Onlangs veilde ik de eerste Oosterschelde-kreeft - we haalden 25.000 euro op. Ik mocht het voor een goed doel bestemmen. Dat werd uiteraard het kankerfonds. Wat bleek? Toen ik suggereerde het aan Casper van Eijck te schenken, de oncoloog die veel onderzoek naar  alvleesklierkanker verricht, werd mij gezegd: 'Nee, die steunen wij niet. Die is te innovatief.' Letterlijk!"

Croque monsieur
Joop Braakhekke voelt zich inmiddels  mentaal en fysiek zo goed dat hij terugkeert naar zijn metier van kok en met een eigen kookkanaal op YouTube begint. Bovendien zendt ONS (het voormalige  Nostalgie Net) binnenkort herhalingen uit van zijn succesvolle tv-kookprogramma's uit de jaren '90.   

,,Online worden het geen ingewikkelde zaken, hoor. Gewoon gemakkelijke gerechtjes. Soms met een creatieve knipoog: een croque monsieur met ham, kaas en plakjes tomaat in plaats van die vermaledijde tosti. Of asperges in room. Zo gebeurd en héérlijk.''

,,Ik kook nu al maanden thuis en sta echt geen uren in de keuken. Maar Wim en ik eten verrukkelijk! Een prachtig stuk kabeljauwrug, beetje soja, pepertje, gemberwortel in de folie en garen maar. Lof in de pan met een paar klonten en 20 minuten stoven. Maar pas op: het mag geen snot zijn, maar mals, zoals de Belgen zeggen. Aardappelpuree erbij en wij vreten onze vingers er bij op."



Bron:AD

Kankerpatiëntes blij met gratis 'Breiboezems'

Door vrijwilligers gemaakte Breiboezems zijn een hit onder vrouwen die door kanker hun borsten zijn kwijtgeraakt. Velen vinden de katoenen protheses veel lekkerder zitten dan de siliconen varianten. Bovendien zijn de nepborsten helemaal gratis.

Al kan ze zelf geen steek breien; Wendie Verweij (34) uit Den Bosch brengt met haar stichting sinds najaar 2014 met flair en succes de Breiboezem aan de man, pardon, vrouw. Deze gratis en op maat gebreide borstprotheses zijn een succes onder vrouwen die als gevolg van borstkanker hun borsten moesten laten amputeren. De Breiboezem is een comfortabele gebreide en uitwasbare prothese. Hét alternatief voor de uitwendige siliconenborst.

Verweij: ,,Veel vrouwen vinden de gebreide protheses prettiger dan siliconenprotheses. Die zijn vaak zwaar en kunnen, vooral bij vrouwen met een grote cupmaat, rug en nekklachten geven. De Breiboezems hebben een lichtgewicht vulling en zijn gemaakt van 100 procent katoen om huidirritaties te voorkomen. Vorig jaar heeft onze stichting er ruim 500 vrouwen blij mee gemaakt.''

Operatie
Inmiddels heeft Verweij een borstreconstructie gehad, maar voorheen droeg ze de Breiboezem continu. ,,Siliconenprotheses kun je na een operatie vaak weken niet dragen door delittekens en drains. Met de breisels had ik nergens last van. Ik stopte ze in een sporthemdje van de Hema. Je kunt ze ook in een gewone bh, of in een speciale prothese-bh dragen en er zelfs mee zwemmen.''

Breiboezems zijn met de hand te vormen. ,,Er zijn vrouwen die het niks vinden dat er een tepel aan zit. Nou, dan draai je de Breiboezem om en druk je de tepel naar binnen. Ook kun je de vulling goed aanpassen aan verschillende bh's. Je kunt ze platter maken, of juist bijvullen. Vrouwen en mannen zeggen dat ze net echt lijken en voelen.''

Breiboezems zijn gratis voor iedereen die ze nodig heeft. De materiaalkosten (circa 5 euro per paar) worden betaald met giften van de zogenoemde Boezemvrienden, waaronder de stichting Roparun, die loopestafettes organiseert.

 De katoenen kunstborsten zijn ook gratis omdat het breiwerk door vrijwilligers wordt gedaan: de Boezembreiers. Op 20 locaties in heel het land tikken de breipennen van tientallen vrijwilligers. Verweij: ,,Velen hebben zelf borstkanker gehad, of kennen iemand die eraan leed. Het breien van borsten was een tijdje zo populair dat we een breistop hebben afgekondigd.''


Verzekeringen
De gebreide borst biedt ook uitkomst voor mensen die het financieel niet breed hebben. Verweij: ,, Ik weet zelf hoe het is als je in het ziekteproces zit. Wat er allemaal bij komt kijken en wat het kost. De meeste zorgverzekeringen vergoeden de siliconenborstprotheses slechts één keer per twee jaar. Ze kosten zo'n 210 euro en vallen vaak onder het eigen risico. Wil je tussentijds een extra siliconenborstprothese, bijvoorbeeld voor het sporten, dan moet je die ook zelf betalen.''

Met Carin Voets vormt Verweij het hart van de stichting Breiboezem. Dankzij de vele vrijwilligers blijft dat hart kloppen. Verweij, moeder van een jonge dochter, worstelt nog met gezondheidsklachten. ,,Ik wil een positieve draai geven aan het negatieve dat mij en zoveel andere vrouwen is overkomen. Daar haal ik kracht uit.''
Zo werkt het

De protheses van stichting Breiboezem zijn verkrijgbaar in de cupmaten A tot en met H. Als de katoenen nepborsten klaar zijn, worden ze naar een uitgiftepunt verstuurd, of in ziekenhuizen uitgedeeld.

Breiboezem werkt sinds begin dit jaar samen met het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch. De Breiboezem is vanuit Amerika via Australië naar Nederland overgewaaid. Na een oproep van Jacqueline de Jong, een Nederlandse die in Australië woont, op de site van de Borstkanker Vereniging hebben Wendie Verweij en Esther Elsinger uit Den Bosch zich als vrijwilligers aangemeld om het project in Nederland op te zetten.

De Breiboezem is een uitvinding van een jonge vrouw met een wolwinkeltje in Main. Ze kreeg borstkanker en besloot toen Knitted Knockers te gaan breien, en die vervolgens weg te geven aan lotgenoten.

http://voeljeweervrouw.nl/?page_id=30


.[youtube=580,385]//www.youtube.com/embed/HxwUjdkO2d8?rel=0[/youtube]

Bron:AD